Dorpswandelaar 19

DE LAATSTE ...

Au, de eikel valt precies op het plekje waar mijn vroegere dikke haardos de laatste tijd nogal verdund is zodat er te weinig opvang is daar, en dan ook nog met de punt recht erin. Au, het is de derde eikel al die me treft, maar geen doet zo zeer als deze laatste. Stomme eikel grom ik tegen mezelf en grinnik dan omdat me tegelijk de grappige TV spot te binnen schiet van "Licht Direct" met het mannetje dat met een soort van lampekap op zijn hoofd door het magazijn loopt omdat die kap hem moet beschermen tegen vallende euromunten die een energiebesparing moeten voorstellen.

De eikelregen die mij treft stelt juist een overvloed voor in plaats van een besparing!

 Au, ik sta stil omdat mijn linkerbeen ineens niet meer vooruit wil. De kramp schiet erin en dat doet gemeen zeer. Verdorie, wat zou dat zijn? Hoe kan dat ineens? Ik heb dit eerder nog niet gehad. Met wat schudden en trekken krijg ik de kramp eruit, maar in verder lopen heb ik ook geen zin meer. Ik draai om en dan is de kramp er weer. Au, au, au.  Zo goed en kwaad als het gaat begin ik aan de terugweg naar huis, maar het lopen valt niet mee. Ik probeer nieuwe krampen te vermijden en ontdek gaandeweg dat mijn liezen, zowel links als rechts gaan protesteren. Ik moet me gewoon dwingen om elke stap te zetten. Zo voortstrompelend kom ik eindelijk thuis en zak in mijn gemakkelijke stoel. Jeetje, dat heeft me kruim gekost.

Niet teveel aandacht aan schenken. Het zal wel weer wegtrekken en overgaan, denk ik. Maar dat is niet het geval. De hele verdere dag voelen mijn liezen strak en gevoelig en bij het naar bed gaan, ben ik blij dat ik lig. De volgende ochtend zijn niet alleen mijn liezen nog steeds strak, maar voel ik ook pijn in mijn rechterhand en schouder. Dat laatste is niet vreemd omdat ik tijdens een recente cursus valpreventie en valbreken voor senioren op die schouder ben geland en sindsdien is ze best wel gevoelig gebleven. Maar dat van die hand voelt niet fijn. Ik heb er geen kracht meer in en ik zie ook een zwelling. De oplossing: Eerst ijs erop en daarna warmte van de infraroodlamp. Het helpt. Een paar uur. Dan begint er een stekende pijn. Ik sudder een paar dagen aan met dezelfde middelen die eigenlijk allang niet meer helpen, als ik besluit om toch de dokter er maar bij te halen. Overbelasting is de conclusie. Pijnstillers nemen en het zal wel over zijn. Fijn. Prima. Zo hoort het. Maar na 14 dagen slikken is de situatie geen sikkepit verbeterd. Integendeel.

Beide handen zijn super-gevoelig en pijnlijk gezwollen. Mijn liezen lijken op knappen te staan. Als ik moet opstaan uit bed voelt het lijf dat eens zo gewillig was, zo stijf als een plank en kom ik met veel moeite in beweging. Zitten, lopen, liggen, dingen die ik normaliter prettig vind, zijn nu een handicap en lastig. Dus terug naar de arts, die nu een foto wil laten maken en voor wat later een bloedonderzoek voorstelt.

Als de dag van de uitslag komt, is er twijfel bij de arts. Ik stuur je door naar een speciale kliniek voor handen en polsen. Afspraak kon op korte termijn. Eerst bij een specialist, die buigt en voelt en trekt en draait. Soms met pijn, soms niet. Gelukkig geen breuk en ook geen scheur in een pees. Maar wat dan wel? Ergo-therapie. Dat zou me op weg moeten helpen. Ik weet het niet. Ergo-therapie voor een pols, en de rest dan? Ik voel overal wat. Bloedonderzoek is de volgende optie. De uitslag daarvan wil de arts me in een persoonlijk gesprek meegeven. Dat voelt niet goed. En dat is het ook niet. Er zijn een paar rare dingen in mijn bloed gevonden die nader onderzocht dienen te worden en ik heb spierreuma. Spierreuma?

Ik ga u niet lastig vallen met wat er allemaal wel en niet mee kan, maar het is een lastige ziekte die maar op een manier onder bedwang kan worden gehouden: Prednison. Veel Prednison. Langdurig. Daarna een onsje minder. En misschien wel levenslang een onderhoudsdosis. Ik zit nu in de tweede fase hoge dosis. 's Morgens stijf, zitten met de krant, geen pretje, lopen is strompelen, tegen de middag lijken mijn spieren enigszins van het slot af te komen waarin ze na de nacht werden opgesloten en dan gaat het wel, maar veel kracht heb ik nog niet. Beperkingen zijn er niet echt, maar stress en inspanningen moet ik mijden. Dus geen lange loopjes, geen tennis, geen afstanden fietsen, muziek? Ik kan mijn instrument nauwelijks dragen. Te zwaar. Golf? Heel voorzichtig. Geen handicapspelletjes, geen 9 of meer holes. Ontspannen een paar holes mag. Tijdig stoppen.

Au, ik zal me moeten bezinnen op wat nu kan en mogelijk straks. Op zoek dus naar een nieuw of aangepast perspectief. Iets vinden dat bij mijn huidige situatie past en dat me toch nog uitdaagt. Want zo zit ik nu eenmaal in mekaar. Maar verslagjes van mijn Dorpswandelingen, dat is voorbij. Dit was de laatste. Die met die stomme eikels begon.

Ik heb er een 70-tal geschreven. Eerst van achter de geraniums (50) daarna de 19 als dorpswandelaar. Ik deed het met veel plezier en dank mijn uitdaagsters van Accent op ieders Talent en de Wijkraad om op te willen schrijven wat me bezig hield en boeide.

Heb ik u verveeld? Geïrriteerd? Gepleased? Geboeid? Nieuwsgierig gemaakt? Wijzer misschien? Of onverschillig gelaten? CON AMORE. Ik zelf vond het lollig om te doen. Tot nu. DE LAATSTE voortijdig afgebroken dorpswandeling. Het ga u goed, allemaal tot we elkaar weer eens ontmoeten. Misschien treft u mij weer eens op een van de "liegbankjes" zoals ik ze noem rond de "nieuwe"Belleman om met u over het een of ander van gedachten te wisselen. Laten we afspreken tot ... dan.

De ... Dorpswandelaar.